داستان 47 سال عشق به ورزش زورخانه

او چندین بار به حج اعزام شده و در خدمت‌رسانی به حجاج نقشی مؤثر ایفا کرده است. داستانی جالب و زیبا از دوران حضورش در مدینه تعریف می‌کند، جایی که با خود تخته شنای شخصی‌اش را برد و بر روی آن نام ائمه را حکاکی کرد. بعد از بازگشت، برادرش برای او مغاری خرید تا بتواند به صورت اصولی و حرفه‌ای این کار را ادامه دهد. این نشان‌دهنده عمق ایمان و علاقه او به تلفیق هنر و ورزش در راستای تعظیم به مقدسات دینی است.
از نگاه آقای غلامی، زورخانه مکانی است که افراد با ویژگی‌های خاص اخلاقی و انسانی به آن روی می‌آورند. او معتقد است افرادی که به زورخانه می‌روند نه تنها به ورزش و نماز اهمیت می‌دهند، بلکه در کمک به نیازمندان و یتیمان نیز پیشتاز هستند. او با افتخار از این نکته یاد می‌کند که در زورخانه‌ها از کودکان 6 – 7 ساله تا پیرمردان 100 ساله حضور دارند و این گویای اتحاد و همبستگی خانواده بزرگ زورخانه است.
یکی از مهم‌ترین و زیباترین رویدادهای زورخانه از نظر او، گلریزان است. این مراسم به همگان درس حمایت از نیازمندان و گره‌گشایی از مشکلات دیگران را می‌آموزد.
احترام به بزرگترها یکی دیگر از درس‎های است که در زورخانه به افراد می‌آموزد و نشانه‌ای از روح والای این ورزش سنتی است. او تأکید می‌کند که رسانه‌ها باید بیشتر به این ورزش توجه کنند و آن را به عموم مردم معرفی کنند. در حال حاضر، این ورزش به اندازه کافی شناخته شده نیست و نیاز به تلاش بیشتری برای تداوم و ترویج آن وجود دارد.
ورزش زورخانه به عنوان یک ورزش بدون محدودیت سنی و با یاد خدا در همه حال، نیازمند حمایت و توجه بیشتری است. آقای غلامی با نگرانی به آینده این ورزش می‌نگرد و معتقد است که اگر به این ورزش رسیدگی نشود، ممکن است به فراموشی سپرده شود. او همچنین به مشکلات مرشدها اشاره می‌کند که بیمه و حقوق ندارند و تأکید می‌کند که باید برای حمایت از این ورزش، این مشکلات رفع گردد.
آقای غلامی باور دارد که زورخانه‌ها باید در دانشگاه‌ها ترویج داده شوند تا جوانان بیشتری به آن روی آورند. این ورزش نه تنها برای سلامتی جسمانی مفید است، بلکه ارزش‌های اخلاقی و انسانی را نیز تقویت می‌کند. او می‌گوید: “ورزش زورخانه ورزشی خوب است و خانواده بزرگی دارد که باید تلاش کنیم این ورزش را حفظ و تبلیغ کنیم تا جوانان به آن روی بیاورند.”
این مصاحبه با آقای تقی غلامی، تصویری زیبا و دلنشین از عشق و تعهد به یک ورزش اصیل و فرهنگی ایرانی را به نمایش می‌گذارد. امیدواریم که با تلاش‌ها و حمایت‌های بیشتر، این ورزش قدیمی و ارزشمند بتواند جایگاه شایسته‌ای در جامعه پیدا کند و همچنان به عنوان یکی از نمادهای فرهنگی و ورزشی ایران زمین باقی بماند.